[O] Zły dzień?

Giname

Jednoczęściówka na konkurs. Dostałam nawet wyróżnienie ^.^ Mi się tak średnio podoba (jak wszystko co napisze)

Bezchmurne, zimowe popołudnie. Świeży śnieg przykrył całe miasteczko. Dachy pokryła gruba warstwa puchu. Po ulicach cały czas jeździły pługi. Padać przestało jeszcze nie dawno. Jak na tę godzinę ruch samochodowy był spokojny. Wszędzie słychać było radosne piski bawiących się dzieci oraz oburzone głosy, przypadkowo trafionych śnieżką przechodniów. Przydrożne drzewa oblepione białym puchem nie straszyły już bezlistną golizną. Jezioro zaczęło powoli zamarzać i kaczki chodziły po lodzie przy brzegu oczekując poczęstunku od spacerujących. Biel wszystko ożywiła po mokrej i szarej jesieni. Zima jest pogodną porą roku, a jak mówi się wśród malarzy: o najbogatszym wachlarzu barw. Radość świata nie udzieliła się jednak pewnej dziewczynie.
Niewysoka nastolatka o brązowych włosach i zielono-szarych oczach biegła chodnikiem potrącając przechodniów. Promienie słoneczne, dodatkowo odbite przez śnieg, oślepiały ją niemiłosiernie. Nic nie pomagała przydługa grzywka i naciągnięta nisko na oczy kolorowa czapka. Do przystanku już nie daleko. Jeszcze tylko kawałek. Autobus wyjechał zza zakrętu. Biegła jak najszybciej mogła, ale w glanach sprawa nie była łatwa. Czuła tysiące igiełek kłujących ją w płuca. W powietrzu za nią powiewał bordowo-czarny szalik i rozpięty szary, sztruksowy płaszcz. Już tylko kilka metrów. To była chwila. Przejechała kawałek po śliskim chodniku i upadła do tyłu. Leżała tak przez chwilę nie mogąc otrząsnąć się z szoku. Usiadła i spojrzała na odjeżdżający autobus. Zaklęła szpetnie pod nosem, ale chyba za głośno bo ludzie dziwnie się na nią spojrzeli. Wstała i otrzepała się. Zaczęła rozmasowywać sobie kość ogonową. Złapała za leżącą na ziemi torbę tak niefortunnie, że wszystkie książki wypadły. Znowu zaklęła i znowu prawdopodobnie za głośno. W duchu postanowiła się pilnować. Gdy schylała się znów upadła.
- Cholera jasna! – mruczała do siebie zbierając książki. – Czy mnie dzisiaj nic dobrego nie spotka? Muszę iść pieszo do taty, brnąc przez śnieg. Cholera! – już krzyknęła, a ludzie najbliżej dziewczyny przyspieszyli kroku.
Ruszyła do przodu. Czuła jak w oczach zbierają jej się łzy. Mocno zacisnęła powieki i znowu o mało co się nie wywróciła. Teraz już nie mogła się powstrzymać. Łzy płynęły po policzkach niczym dwa słone potoki po stokach gór. Chciała wyciągnąć chusteczkę, lecz cała zawartość paczki wylądowała na śniegu. Osunęła się pod ścianę obskurnego budynku. Ukryła twarz w dłoniach. Czemu to ona musi mieć zły dzień? Wszystko zaczęło się rano. Od kłótni z matką.

-Kto dzwonił? – kobieta postawiła przed córką herbatę.
-Tata – odpowiedziała lakonicznie pociągając z kubka łyk gorącego napoju.
Twarz kobiety zmieniła się diametralnie. Uśmiech zamienił się w obrzydliwy grymas, a wesołe iskierki w oczach zamieniły się w płomienie gniewu.
-Czego chciał? – zapytał gniewnie.
-Nic od ciebie. Dzwonił do mnie. – odpowiedziała wyzywającym tonem.
Reakcja kobiety była szybka. Złapała dziewczynę za nadgarstek.
-Co mówił? – ścisnęła mocniej.
-Ała! To boli! Rozmawiał ze mną, nie z tobą! – Próbowała wyrwać rękę z uścisku.
-Nie takim tonem!
-Odczep się ode mnie! Nic od ciebie nie chcę! – za chwilę pożałowała tych słów. Do szkoły szła z czerwonym śladem na policzku. Nie wróci dzisiaj do matki. Pójdzie do ojca.

W szkole nie było lepiej. Po kłótni z katechetką o przekonania religijne, rozwody i aborcję dostała ocenę niedostateczną, uwagę oraz wezwanie rodzica do szkoły. Tata przyjdzie. Nie będzie się gniewał. Za jedynkę z polskiego już bardziej. Interpretacja wiersza zależy od czytelnika, a nie od zdania polonistki i książki, nie będzie pisać tego czego nie czuje. Za to będzie się cieszył z szóstki z historii. Dzisiaj wieczorem omówią następną bitwę, a może po raz setny omówią bitwę pod Termopilami. Tata pewnie będzie kazał wracać do mamy, że tak będzie lepiej. Łatwiej w sądzie wygra. Takie gadanie. Czemu matka nie może zrozumieć, że ona chce mieszkać z tatą. Łzy zaczęły płynąć mocniej.
Rozmyślania przerwało skomlenie. Dochodziło z wnęki okna piwnicznego. To co tam ujrzała przeszło jej najśmielsze oczekiwania, ale w sumie to czego ona się spodziewała... Wciśnięty w kąt siedział szczeniak. Był jeszcze bardzo młody. Miał brązową sierść podpalaną w niektórych miejscach i śliczne oczy. Duże łapy przy jego małym tułowiu wyglądały komicznie. Niewiele myśląc wzięła go ze sobą. Schowała go pod płaszcz, żeby nie zmarzł. Zatrzyma go. Jak się rozwodzą to ona chce psa i już! Tacie się spodoba. Zawsze chciał psa, ale mama się nie zgadzała, a kiedy zamieszkają razem będą mieć dużo psów. Uspokoiła się. Już nie płakała. Idąc dalej nagle poczuła coś ciepłego i mokrego na brzuchu. Zajrzała do pieska.
- Cholera! No pięknie! – piesek zaspokoił swoje potrzeby fizjologiczne na nowym swetrze dziewczyny.
Znowu zaczęła płakać. Szła z głową w płaszczu mówiąc do szczeniaka, a łzy również kapały na sweter.
Wpadła na kogoś. Podniosła głową i zobaczyła chłopaka. Wysoki szatyn o rozczochranej przydługiej czuprynie miał na sobie czarny płaszcz i kolorowy szalik. Cały czas szczerze się uśmiechał. Na początku dziewczynę denerwował ten uśmiech, ale teraz zaczęła jej się podobać te białe, równe zęby, a w policzkach robiły mu się słodko wyglądające dołeczki. Chyba czytał książkę i dlatego na nią wpadł. Też miał glany. Książka była jej ulubionego autora. Ta książka leżała teraz na ziemi. Schyliła się, aby ja podnieść w tym samym momencie co on.
-Prze...- stuknęli się głowami i oboje syknęli z bólu.
Szczeniak zawtórował skomleniem przygnieciony przez dziewczynę.
-Co tam chowasz? – spytał przyjaźnie. Dziewczyna zauważyła, iż chłopak ma piękne czekoladowe oczy.
-Szczeniaka – powiedziała płaczliwym głosem i rozkleiła się na dobre.
-Co się stało? Nie płacz. No nie płacz już. – Objął ją ramieniem. – Odprowadzę cię do domu. Tylko nie płacz, proszę...
-Chcesz odprowadzać zapłakaną, zasmarkaną, obsikaną przez psa dziewczynę z obitym tyłkiem?
-Jasne, zawsze o tym marzyłem! – chłopak uśmiechnął się do dziewczyny, a ona przez łzy odwzajemniła gest. – Pokaż no tego psa.
Odchyliła płaszcz. Chłopak przez chwilę przyglądał się psu.
-Będzie duży. To mieszaniec. Ma chyba coś z owczarka niemieckiego i teriera, ma nawet chyba domieszkę wyżła.
-Skąd wiesz? – spytała zdziwiona.
-Trochę się tym interesuję. Chodzę na wystawy, pomagam w schronisku. Sam mam trzy psy. Zobacz będzie duży bo ma masywne łapy. To prawie zawsze się sprawdza.
-Wiesz ja nigdy nie miałam psa. Mogłabym cię czasami poprosić o radę, czy coś?
-Oczywiście. Wal śmiało drzwiami i oknami o którejkolwiek godzinie.
-Dzięki. Poniesiesz mi torbę? – bardziej stwierdziła niż spytała i wcisnęła chłopakowi torbę w ręce. Ten tylko się zaśmiał.
-Jaki ja jestem nietaktowny! – ukłonił się nisko. - Michał jestem.
-Karolina.

Aiko, the Mad Hatter

ładne opowiadanko ^^ ale zdarzyło się troszkę błędów, znowu np zmieniasz rodzaje jak leci no i błędy stylistyczne, które jednak nie rażą i się je "połyka". Ale podoba mi się, to chyba to samo co kiedyś mi opowiadałaś w skrócie :-) , ja sama nie lubię pisać jednoczęściówek, ale tobie ładnie to wyszło

Oriko

Gratuluje wyróżnienia :mrgreen: zasłużyłaś;]
mi również się podoba :-)

Viga

Stylistyka nie jest taka zła, powiedziałabym. Bardziej martwią mnie powtórzenia i interpunkcja. Poza tym po myślniku następuje spacja w wypowiedziach.
A dokładnie tutaj parsknęłam śmiechem:

Yuri

Nie wiem jak ty ale oni ciebie źle ocenili. Kurde powinnaś dostać pierwsze miejsce a nie WYRÓŻNIENIE! ja normalnie nie zauważyłam kiedy skończyłam. Fajne miLosne Love Storry <niach> Jeśli to jest ciągane to ktoś nie czytał mojego opowiadania :hamster_hmmm:

he he

Nishi Tayo

Cóż, nie mogę się wymądrzać, chociaż zgodzę się, że trochę się pospieszyłaś z zakończeniem i za szybko potoczyły się sprawy, ale ze względu na to, że doskonale cię rozumiem, ponieważ ja też z zakończeniem mam zawsze największy problem, a to przez to, iż zawsze mam mnóstwo pomysłów, które nigdy nie wiem jak ze sobą połączyć, bo między nimi powinno się coś dziać, aby bieg wydarzeń nie był zbyt szybki. Rozumiem cię, rozumiem twoje błędy i dlatego z przyjemnością mogę stwierdzić, że nie jesteś sama, w końcu mamy dopiero 14 lat... dopiero się uczymy :hamster_smile:

pomysł świetny, zrealizowanie również.
Aha, dobrze, że jest ktoś, kto oceni szczerze. No ja bym się bała, żeby potem nie dostać w twarz, podczas jakiegoś spotkania :hamster_dies:

Ellaine

Giname-kun, będzie bolało...
1.wszy akapit, dopiero po kilku zdaniach przypomniałaś sobie, że można budować dłuższe zdania? Bo nie wiem, ale początkowy opis wygląda tragicznie i źle się go czyta. Prawie, że jak telegram. Pamiętaj, że każda kropka to znak STOPu:

Giname

Nie!!!
Ten tekst jest tak beznadziejny, że go nawet poprawić nie umiem.
Ratunku?

Ellaine

Nie ma przebacz, wrzuciłaś na forum tekst, który uważasz za beznadziejny? To teraz cierp. :)
Potraktuj ten tekst jak poligon, pokażę Ci - a przynajmniej postaram się pokazać - gdzie popełniłaś największe i najgorsze błędy, abyś mogła następny tekst napisać - bez obciążenia tymi błędami :) Oczywiście nie jestem Wyrocznią w żadnym wypadku i też mogę się mylić, nie mam zamiaru się nikomu narzucać, ale czasem potrzebuję odreagować ;))))

Po pracy przyjrzę się, być może, pierwszej części tego tekstu tzn. tej do pierwszego światła. [Światło jak zapewne wiecie, to nazwa tej przerwy w tekście :) ]

Giname

Ale to było dawno i wtedy nie wydawał się taki zły...
To jest strasznie nie fair. Wszyscy znęcają się nad tekstem, który był od tak, a nikt nie znęca się nad Kicią na której bardziej mi zależy ;P

Ellaine

Wiesz, zaczynam od tekstów krótszych, bo łatwiej mi je ogarnąć. Czyste lenistwo, po prostu :) z Kici przyznam się, czytałam ostatnią część, nie powiem Ci jakie były wrażenia, bo muszę jednak przeczytać całość, żeby zrozumieć :)

A, i nie pisze się tekstów ot tak, a jeśli - to nie zamieszcza się ich na forum, gdzie ktoś może to przeczytać, stracić czas, wypowiedzieć się a potem dowiedzieć od autora - ale ten tekst jest beznadziejny! No i kto mi zwróci ten czas, który spędzam nad tekstem by go przemyśleć, zrozumieć i poznać, a potem ten czas by dobrać słowa tak żeby nikogo nie urazić, kiedy będę wypowiadać się nie zawsze przychylnie? :)

edit:
ech, teraz to nawet nie wiem, czy jest sens się pochylić nad tym "Złym dniem". Chyba pójdę się położyć z książką, poczytam "Historię Polski. Średniowiecze", na rozluźnienie :] albo pobiegam po dachach Jerozolimy i zabiję kilku krzyżowców, żeby odreagować. Bo nie powiem, zeźliłaś mnie :P

Giname

Jeju no, nie o to chodzi. Ty wiesz i tylko mnie wkurzasz ;).
Wtedy wydawał się taki fajny. Dostałam wyróżnienie i książkę dla dziesięciolatków, w której doszukiwałaś się podtekstów pamiętasz?
Teraz po tym praktycznie roku, kiedy dojrzałam, przeczytałam wiele lepszych tekstów, ten nie wydaje się być już taki dobry, ale naprawdę chętnie poznam twoją opinię, bo może wciąż popełniam te same błędy?

Ellaine

Wybacz, Giname-kun, po prostu jestem wykończona psychicznie i przez to bardziej drażliwa. No nic, to lecim z tym koksem ;)

Giname

No bo ja mam alternatywną interpunkcję. Boże, nawet nie wiedziałam, że tam tyle błędów :hamster_donotwant:

Wielkie dzięki za powytykanie błędów. Wiem o co chodzi z tym wyglądem. Teraz też mnie to nie pasuje, ale cóż. Właśnie czytam książkę, w której w ogóle chyba nie ma opisu głównej bohaterki i w ogóle mi to nie przeszkadza.

Ellaine

Giname-kun, wiesz jak mam na imię i jakiej jestem płci, więc nie Boże, a bogini ;)
I pamiętaj! To dopiero początek... dlatego biorę to partiami, bo czytając widziałam, że mi co nieco zgrzyta... :))) Tu i ówdzie.