Harry Potter

Giname

Tak ta patetyczność była średnia.
Co do charakterów. Wojna zmienia ludzi, albo wyciąga ukryte cechy.

Ellaine · Wysłany: Pon 18:02, 31 Mar 2008 Temat postu:

Harry Potter...
Zaczęłam to czytać, gdy byłam jeszcze w gimnazjum, tak... to było wtedy, pamiętam, że dziewczyny z klasy były zachwycone tą książką, a ja chyba w tym czasie już zaczynałam zaczytywać się w "Ostatnim życzeniu" Andrzeja Sapkowskiego... W każdym bądź razie uważałam, że Harry Potter to bajka dla dzieci i nie warto na niego tracić czasu. Poza tym nie lubiłam koleżanek, więc skoro IM się podobał to przecież ja nie mogę tego czytać [cóż, głupie, prawda?] Ale skusiłam się... nie przestało to być dla mnie bajeczką, ale czytało się znośnie, fabuła płynęła wartko, jako ten potok górski po kamieniach, i ani się obejrzałam a miałam za sobą przeczytane trzy części i nie mogłam doczekać się wydania czwartego tomu. Tak, tak... dinozaur pamięta, jak to było, kiedy nawet połowy serii jeszcze nie było!
A teraz czekam aż mi się zachce kupić siódemkę, którą czytałam po angielsku i w pirackim tłumaczeniu [niektóre rozdziały były naprawdę marnej jakości].

Jeśli miałabym wypowiedzieć się o całości cyklu... Poza tym, że książki stawały się z każdą kolejną coraz bardziej obszerne, zmieniali się też bohaterowie. Harry z nieśmiałego chłopca stał się arogancki, a momentami upierdliwy, Hermiona - klasowy dziobak - pokazała, że też miewa coś za uszami, Ron... trochę ciapowaty, ale może być, za to umiał grać w szachy. ;) Ale generalnie byli dobrymi dzieciakami. Historia o przyjaźni, obronie wartości wyższych, a przy okazji o zemście na mordercy rodziców. Klasyczna walka dobra ze złem ubrana w typową konwencję baśni. Prawie jak baśnie Andersena, albo braci Grimm, tylko oni mieli więcej przyzwoitości i nie rozpisywali jednej historii na 3000 stron. ;) Właściwie, oni - wydaje mi się, byli bardziej krwawi [niestety, obecnie dostępne wersje są ocenzurowane... czy ktoś ostatnio widział wersję Kopciuszka, w której jedna z sióstr ucina sobie piętę, by włożyć nogę do pantofelka? Bo ja niestety nie, a ta wersja jest oryginalna. No, mniejsza o to.]

Właściwie to się rozpisałam. A chciałam dodać, że po latach wciąż lubię Harrego Pottera, ale teraz raczej jako miłą odskocznię od życia. Można na chwilę się zapomnieć :) Chociaż z wrodzonej niechęci do marnowania czasu, szukam wciąż nowych ciekawych lektur, więc do Harrego - siłą rzeczy - nie wracam już tak często, jak niegdyś. :)

Finis Incantatio.